Choroby

Spondyloartropatie

Spondyloartropatie zapalne (SpA) to grupa chorób

Mają one podobne objawy i zbliżone podłoże patogenetyczne.

Spondyloartropatie (SpA) to grupa chorób reumatycznych, charakteryzujących się jednoczesnym zapaleniem stawów kręgosłupa i stawów kończyn. W zależności od głównego ogniska zapalenia wyróżniamy dwia główne rodzaje spondyloartropatii: osiową i obwodową. Pierwsza z nich cechuje się zapaleniem stawów w obrębie miednicy i kręgosłupa, natomiast druga objawia się zapaleniem stawów obwodowych, m.in. kolanowych, skokowych, ramiennych i łokciowych.

Objawy choroby

Objawy choroby

Spondyloartropatia może objawiać się przewlekłym bólem kręgosłupa, który nasila się rano i w godzinach nocnych, poranną sztywnością kręgosłupa oraz obrzękiem, zwiększonym uciepleniem i zaczerwienieniem stawów obwodowych. Niektórzy chorzy zgłaszają utratę masy ciała, przewlekłe stany podgorączkowe oraz uczucie zmęczenia.

Grupy chorób spondyloartropatii

Spondyloartropatia dotyka osób w każdym wieku, u 10-20% pacjentów ujawnia się już w dzieciństwie.

Do grupy chorób spondyloartropatycznych zalicza się:
• zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK),
• nieradiograficzną postać spondyloartropatii osiowej (nr axSpA),
• łuszczycowe zapalenie stawów (dotyczy głównie pacjentów chorujących na łuszczycę),
• reaktywne zapalenie stawów (związane z niektórymi przebytymi infekcjami),
• zapalenie stawów w przebiegu nieswoistych zapalnych chorób jelit, choroby Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejącego zapalenia jelit,
• spondyloartropatia młodzieńcza (występuje u osób poniżej 16 r.ż.),
• spondyloartropatia niezróżnicowana (występują cechy spondyloartropatii, jednak kryteria diagnostyczne nie pozwalają na zaliczenie ich do żadnej z powyższych grup)

Dokładne przyczyny rozwoju tej grupy schorzeń nie są znane. Mają one podłoże autoimmunologiczne i najprawdopodobniej są wynikiem nieprawidłowej regulacji układu odpornościowego prowadzącej do samoistnego rozwoju zapaleń stawów. Predyspozycją do zachorowania jest obecność antygenu HLA-B27.

Leczenie BIOLOGICZNE

Terapię spondyloartropatii specjalista reumatolog rozpoczyna zazwyczaj lekami z grupy NLPZ (niesteroidowe leki przeciwzapalne). W przypadku braku oczekiwanego efektu i satysfakcjonującej poprawy, proponujemy naszym pacjentom rozpoczęcie odpłatnego leczenia biologicznego m.in. lekami - Humira, Hyrimoz, Erelzi.

W Centrum Reumatologii Reumatika prowadzimy programy badań klinicznych, w których mogą uczestniczyć chorzy na spondyloatropatie zapalne. Udział w programach jest bezpłatny i daje dostęp do najnowocześniejszych terapii na świecie.

Spondyloartropatia

Spondyloartropatia to kompleksowa usługa diagnostyczna i terapeutyczna oferowana przez naszą renomowaną klinikę reumatologiczną. W placówce Reumatika specjalizującej się w leczeniu różnych schorzeń reumatologicznych znajdziesz specjalistów, rozpoznających choroby z grupy spondyloartropatia. Charakteryzują się one przede wszystkim zapaleniem stawów kręgosłupa oraz stawów obwodowych, a ich szybkie rozpoznanie umożliwia rozpoczęcie skutecznej terapii i osiągnięcie zadowalających wyników leczenia.

Spondyloartropatia
Spondyloartropatia-objawy

Spondyloartropatia – objawy

Spondyloartropatia to grupa chorób reumatycznych, które charakteryzują się zapaleniem stawów i tkanki okołostawowej. Istnieje kilka rodzajów spondyloartropatii, takich jak łuszczycowe zapalenie stawów, zapalenie stawów kręgosłupa, choroba Bechterewa i inne.
Objawy spondyloartropatii mogą nieco się różnić w zależności od rodzaju choroby, ale istnieje kilka wspólnych objawów charakteryzujących tę grupę chorób – ból i sztywność stawów, ból kręgosłupa, problemy z ruchomością, zapalenie oczu, problemy z układem moczowo-płciowym, zmęczenie, zmiany skórne.

Opieka nad pacjentem w Reumatika

W Reumatika, naszym celem jest zapewnienie kompleksowej opieki medycznej dla pacjentów z spondyloartropatią. Bazując na naszym doświadczeniu i odznaczając się pełną zaangażowania postawą w walkę z chorobą pomagamy pacjentom prowadzić aktywne i zdrowe życie mimo pewnych ograniczeń.
Skontaktuj się z nami, aby dowiedzieć się więcej o usłudze medycznej i umówić się na konsultację z zespołem specjalistów. Twój komfort i zdrowie są dla nas priorytetem.

Spondyloartropatia-terapia

Łuszczycowe zapalenie stawów

Łuszczyca to nie tylko
choroba skóry

Nawet 20% chorych na łuszczycę cierpi też na łuszczycowe zapalenie stawów.

Najczęściej łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) pojawia się u chorych z rozpoznaną już łuszczycą skóry. Jednak u niektórych pacjentów chorobę rozpoznajemy zanim pojawią się charakterystyczne wykwity skórne. Jest to możliwe dzięki poznaniu całościowego obrazu klinicznego stanu pacjenta i informacjomuzyskanym podczas wywiadu rodzinnego (łuszczyca skóry lub paznokci u bliskiej rodziny).

Objawy choroby

Choroba może mieć odmienny przebieg u różnych chorych. Najczęściej zapaleniem objętych jest niesymetrycznie kilka stawów, np. staw kolanowy, skokowy czy łokciowy. Mogą być też zajęte pojedyncze dystalne stawy palców rąk lub stóp (charakterystyczny obraz „rzodkiewki”).

Czasem proces zapalny obejmuje symetrycznie stawy rąk i stóp, a choroba wymaga różnicowania z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS). Zwykle nie stwierdza się w surowicy charakterystycznego dla RZS czynnika reumatoidalnego.

U części chorych łuszczycowe zapalenie stawów przypomina przebiegiem zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa z zapalnym bólem kręgosłupa i stawów krzyżowo-biodrowych.

Leczenie łuszczycowego zapalenia stawów

Specjalista reumatolog zazwyczaj zaczyna terapię od leków klasycznych, modyfikujących przebieg choroby z grupy DMARD (ang. disease-modifying antirheumatic drugs), do których należą: Methotrexat, Sulfasalazyna lub Leflunomid. Leczenie ustalane jest indywidualnie dla każdego chorego, zależnie od aktywności i przebiegu ŁZS. Jeśli terapia lekami klasycznymi okaże się nieskuteczna pacjenci są kwalifikowani do terapii lekami biologicznymi.

Cele leczenia ŁZS:
•    zmniejszenie lub ustąpienie bólu, sztywności, obrzęku,
•    poprawa sprawności w zajętych chorobą stawach,
•    polepszenie jakości życia,
•    zahamowanie postępu choroby i zapobiegnięcie niepełnosprawności,
•    ponadto leki stosowane w leczeniu ŁZS zmniejszają lub powodują ustąpienie zmian skórnych.

Możliwości diagnostyczne
i terapeutyczne

w Centrum Reumatologii Reumatika

konsultacja
z doświadczonym specjalistą reumatologiem

konsultacja
z doświadczonym specjalistą dermatologiem

konsultacja
z fizjoterapeutą
i personalizowane zabiegi

pełna diagnostyka laboratoryjna

badanie USG skoncentrowane
na rozpoznaniu chorób reumatycznych

rezonans magnetyczny
oraz RTG
w naszym budynku,
w CRK Wilanowska

kapilaroskopia (jeżeli będą wskazania)

densytometria
w celu wykluczenia osteoporozy
jako choroby towarzyszącej

Leczenie BIOLOGICZNE

W przypadku nieskuteczności leków klasycznych, mamy możliwość zaproponowania pacjentom rozpoczęcia odpłatnego leczenia biologicznego m.in. lekami- Humira, Hyrimoz, Erelzi, Remicade, Remsima.

W Centrum Reumatologii Reumatika prowadzimy programy badań klinicznych, w których mogą uczestniczyć chorzy na łuszczycowe zapalenie stawów. Udział w programach jest bezpłatny i daje dostęp do najnowocześniejszych terapii na świecie.

Reumatoidalne zapalenie stawów

Przewlekła choroba zapalna, która oprócz stawów może zajmować narządy wewnętrzne: płuca, serce, nerki

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) charakteryzuje się przewlekłym, uogólnionym, postępującym procesem zapalnym o podłożu immunologicznym. Najczęściej ma obraz symetrycznego zapalenia stawów rąk i stóp, ale występują również bóle i obrzęki innych stawów, m.in. kolanowych, skokowych, łokciowych i ramiennych. U większości chorych RZS prowadzi do destrukcji i zniekształceń stawów oraz ograniczenia ruchomości.

Objawy choroby

Większość chorych z RZS jako jeden z dominujących objawów podaje poranną sztywność stawów i okolicy okołostawowej. Zazwyczaj ich rozruszanie i osiągnięcie maksymalnej możliwej ruchomości zajmuje co najmniej godzinę. Przy dłużej trwającej chorobie nad wyniosłościami kostnymi, ścięgnami prostowników lub w obszarach okołostawowych, pojawiają się guzki podskórne.

W przebiegu choroby, w konsekwencji przewlekle utrzymującego się, nieopanowanego stanu zapalnego, może dochodzić do zajęcia innych narządów i układów np.: płuc, nerek, serca i naczyń krwionośnych. Te zmiany są określane jako pozastawowe powikłania reumatoidalnego zapalenia stawów.

W badaniach dodatkowych krwi stwierdzany jest dodatni czynnik reumatoidalny (RF) i/lub obecność przeciwciał anty-CCP. U kilkunastu procent osób chorych na reumatoidalne zapalenie stawów nie stwierdza się RF i p/ciał anty-CCP. Taka postać RZS określana jest jako seronegatywna.

Widoczne w badanich radiologicznych zmiany w stawach rąk czy stóp (nadżerki) świadczą o dłużej trwającej chorobie i stanowią potwierdzenie postawionego wcześniej rozpoznania.

Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów

Najważniejsze jest jak najszybsze rozpoczęcie intensywnego leczenia - najlepiej w ciągu 3 miesięcy od wystąpienia objawów choroby - wówczas szansa na uzyskanie remisji jest największa. Ponadto, już w pierwszych miesiąch choroby może dochodzić do nieodwracalnych, destrukcyjnych zmian w stawach. Istotne jest zatem aby jak najwcześniej zacząć temu zapobiegać.

Lekiem podawanym jaki pierwszy jest zazwyczaj Methotrexat, należący do leków modyfikujących przebieg choroby z grupy DMARD (ang. disease -modifying antirheumatic drugs). Wybór kolejnych leków (m.in. Sulfasalazyna, Leflunomid, Arechin) i schematu leczenia uzależniony jest od odpowiedzi na leczenie Methotrexatem oraz tolerancji w/w leku. Podczas leczenia ważna jest systematyczna kontrola reumatologiczna i ocena aktywności choroby. Przy znacznym zaostrzeniu RZS i braku odpowiedzi na stosowane leczenie pacjent jest kwalifikowany do leczenia lekami biologicznymi (m.in. Infliximab, Adalimumab, Etanercept, Rituximab, Certolizumab Pegol).

Cele leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów:
• zmniejszenie lub ustąpienie bólu, sztywności, obrzęku,

• poprawa sprawności w zajętych chorobą stawach,

• kontrolowanie skuteczności i w razie konieczności zmiana terapii,

• polepszenie jakości życia, poprawa nastroju,

• zahamowanie postępu choroby i zapobiegnięcie niepełnosprawności.

Leczenie BIOLOGICZNE

Specjalista reumatolog zleca zwykle na początku terapię lekami klasycznymi, modyfikującymi przebieg choroby z grupy DMARD. W przypadku braku oczekiwanego efektu i satysfakcjonującej poprawy, proponujemy naszym pacjentom rozpoczęcie odpłatnego leczenia biologicznego m.in. lekami- Humira, Hyrimoz, Erelzi, Cimzia, Remicade, Remsima.

W Centrum Reumatologii Reumatika prowadzimy programy badań klinicznych, w których mogą uczestniczyć chorzy na reumatoidalne zapalenie stawów. Udział w programach jest bezpłatny i daje dostęp do najnowocześniejszych terapii na świecie.

Zesztywniające Zapalenie Stawów Kręgosłupa (ZZSK)

To przewlekły proces zapalny obejmujący stawy krzyżowo- biodrowe, stawy kręgosłupa, pierścienie włókniste i więzadła kręgosłupa.

ZZSK zaczyna się zwykle pomiędzy 20 a 30 rokiem życia. Dotyczy głównie mężczyzn, którzy chorują 9 razy częściej niż kobiety.

Choroba często rozwija się skrycie, przez wiele lat nie dając silnych dolegliwości skłaniających chorych do konsultacji lekarskiej. Proces zapalny zaczyna się zwykle od stawów krzyżowo-biodrowych, co powoduje na ogół bóle w okolicy odcinka lędźwiowego kręgosłupa i pośladków, promieniujące do pachwin, nasilające się podczas spoczynku, przede wszystkim w nocy.

Objawy choroby

Charakterystyczne jest poranne uczucie sztywności kręgosłupa. U około 20 % chorych pierwszymi objawami ZZSK są nawracające zapalenia tęczówki i/lub wysiękowe zapalenie pojedynczych stawów kolanowych i/lub skokowych.

Symtomami ZZSK mogą być także: niedomykalność zastawek aorty jako następstwo zapalenia aorty, zaburzenie przewodnictwa mięśnia sercowego, włóknienie górnych płatów płuc, przewlekły stan zapalny w przewodzie pokarmowym i amyloidoza.

Podczas postępu choroby po kolei zajmowane są kolejne odcinki kręgosłupa: stawy właściwe kręgosłupa, stawy żebrowo kręgowe, mostkowo-obojczykowe, pierścienie włókniste krążków m/kregowych i więzadła kręgosłupa. W miejscach objętych zapaleniem odkładają się sole wapnia co powoduje proces kostnienia. Chory odczuwa bóle objętych procesem zapalnym stawów, ale również, nasilające się przy wdechu, bóle w klatce piersiowej. Następuje stopniowa zmiana sylwetki: pochylenie do przodu, pogłębienie kifozy piersiowej i zniesienie lordozy lędźwiowej. Na tym etapie choroba nie stanowi już trudności w ustaleniu diagnozy. Charakterystyczne jest wyraźne zmniejszanie bólu pod wpływem ćwiczeń i przyjmowanych NLPZ.

Tylko u niewielu chorych dochodzi do zajęcia stawów obwodowych, najczęściej biodrowych. Często stwierdza się również zapalenie przyczepów ścięgnistych, np. ścięgna Achillesa.

DIAGNOSTYKA ZZSK

W badaniach surowicy krwi na początku choroby może nie być istotnych odchyleń. Często jednak obserwuje się niewielkie podwyższenie wskaźników aktywności zapalnej – OB, CRP, alfa 2 globulin. Ponadto może występować niedokrwistość mikrocytarna i hipergammaglobulinemia.

Wśród badań dodatkowych najważniejsze znaczenie mają badania radiologiczne. Stwierdza się w nich zapalenie stawów krzyżowo-biodrowych (niezbędne do pewnego rozpoznania ZZSK), cechy kwadratowienia trzonów kręgów a w późniejszych okresach syndesmofity (mostki kostne łączące sąsiednie kręgi).

Leczenie ZZSK

Edukacja chorego i fizykoterapia

Bardzo ważna jest nauczenie chorego prawidłowego sposobu oddychania oraz wykonywania ćwiczeń wzmacniających mięsnie brzucha i grzbietu, które powinien systematycznie wykonywać.

ZZSK przebiega najczęściej z okresami remisji i zaostrzeń, prowadząc do całkowitego usztywnienia kręgosłupa oraz ograniczenia rozszerzalności oddechowej klatki piersiowej. Czasem następuje całkowite usztywnienie klatki piersiowej prowadzące do zaburzeń oddychania. Wczesne rozpoznanie choroby i podjęcie właściwego leczenia znacznie zwiększa szansę chorych na zachowanie dobrej sylwetki i prawidłowej mechaniki oddychania.

Farmakoterapia

Lekami z wyboru są NLPZ podawane na noc i wcześnie rano. Przy braku efektywności NLPZ i zajęciu stawów obwodowych lub przy znacznej aktywności choroby stosuje się w leczeniu sulfasalazynę lub methotrexat. Jest również wiele informacji o skuteczności podawania leków biologicznych, anty-TNF-alfa chorym z ciężkim przebiegiem ZZSK.
Istotne jest intensywne leczenie zapalenie tęczówki, jeżeli wystąpi, ponieważ nie leczone może doprowadzić do utraty wzroku (leczenie glikokortykoidami, najczęściej pozagałkowo).

Leczenie BIOLOGICZNE

Specjalista reumatolog zleca zwykle na początku terapię lekami z grupy NLPZ (niesteroidowe leki przeciwzapalne). W przypadku braku oczekiwanego efektu i satysfakcjonującej poprawy, proponujemy naszym pacjentom rozpoczęcie odpłatnego leczenia biologicznego m.in. lekami - Humira, Hyrimoz, Erelzi.

W Centrum Reumatologii Reumatika prowadzimy programy badań klinicznych, w których mogą uczestniczyć chorzy na ZZSK. Udział w programach jest bezpłatny i daje dostęp do najnowocześniejszych terapii na świecie.

ZZSK – badania

Zespół Zapalenia Stawów Kręgosłupa (ZZSK) to schorzenie reumatyczne, które dotyka wielu pacjentów na całym świecie. Takie osoby trafiają także do naszej kliniki Reumatika, gdzie oferujemy kompleksowe usługi związane z rozpoznawaniem objawów ZZSK, badaniami oraz leczeniem biologicznym.
Specjalistyczna opieka ma na celu poprawę jakości życia osób cierpiących na ZZSK oraz pomaganie im w zrozumieniu i radzeniu sobie z tą trudną dolegliwością.

leczenie-zzsk
zzsk-leczenie

Jakie są objawy ZZSK?

Typowe objawy ZZSK to ból kręgosłupa, sztywność, trudności w poruszaniu się, a także zmęczenie i ogólne złe samopoczucie. Jednak nigdy nie diagnozuj się sam! Jeśli występują niepokojące objawy albo masz zalecenie od internisty, ale skonsultować się ze specjalistą, umów badania ZZSK w Reumatika.

Diagnostyka – badanie ZZSK

Nasza oferta obejmuje szeroki zakres badań diagnostycznych, które pomagają w identyfikacji ZZSK. Nasi wykwalifikowani specjaliści reumatolodzy kierują pacjentów na badania krwi, wykonują obrazowanie medyczne (np. rezonans magnetyczny) oraz oceniają holistycznie objawy kliniczne. Dzięki temu możemy szybko i precyzyjnie postawić diagnozę, a także wdrożyć leczenie biologiczne ZZSK.

zzsk-leczenie-biologiczne
zzsk-badania

Leczenie biologiczne ZZSK

Klinika Reumatika specjalizuje się w leczeniu biologicznym ZZSK, co stanowi nowoczesny sposób zwalczania objawów tej choroby. Leki są skierowane bezpośrednio przeciwko mechanizmom zapalnym, które prowadzą do uszkodzenia stawów kręgosłupa. Dzięki temu pacjenci mogą doświadczyć poprawy jakości życia, zmniejszenia bólu i ograniczenia procesu zapalnego. Nasz zespół monitoruje postępy leczenia i dostosowuje terapię do indywidualnych potrzeb pacjenta. Jesteś pod dobrą opieką.

Choroba zwyrodnieniowa stawów

Najczęstsza choroba
układu ruchu

Rozwija się w wyniku zaburzenia jakości i ilości chrząstki stawowej.

Choroba zwyrodnieniowa stawów to najczęstsza przewlekła choroba układu mięśniowo-stawowego. Powstawanie zmian zwyrodnieniowych to naturalny proces starzenia się organizmu i chrząstek pokrywających powierzchnie stawowe kości. Choroba ta może zaatakować każdy staw, jednak najczęściej dotyka stawów kolanowych, biodrowych, stawów kręgosłupa oraz stawów palców u rąk.

Objawy choroby zwyrodnieniowej stwierdza się u 30% ludzi w wieku między 45 a 60 rokiem życia i u ponad 80% ludzi po 60 roku życia. Na rozwój choroby mają wpływ zarówno czynniki genetyczne, jak i czynniki biomechaniczne, w wyniku których uszkodzeniu ulega chrząstka i podchrzęstna warstwa kości.

Szybszego rozwoju choroby zwyrodnieniowej mogą się spodziewać osoby otyłe, ze skrzywieniem kręgosłupa, płaskostopiem, sportowcy i niektóre grupy zawodowe (np. stomatolodzy). U niektórych osób rozwój zmian jest przyspieszony wskutek nadmiernych przeciążeń działających na stawy.

Objawy choroby

Początkowo przebieg choroby jest powolny, a ból występuje tylko podczas ruchu. W kolejnych etapach rozwoju choroby pacjent odczuwa tępy, stały ból, któremu towarzyszy sztywność podczas spoczynku. Wyraźne nasilenie się zmian prowadzi do powstania lokalnych, bolesnych odczynów zapalnych w stawach i otaczających je tkankach.

W wykonanych zdjęciach radiologicznych chorych stawów występuje m.in. przewężenie szpar stawowych oraz wyrośla kostne (osteofity).


Leczenie choroby zwyrodnieniowej stawów

Powinno obejmować zarówno fizykoterapię jak i leczenie farmakologiczne.

Celem leczenia jest:
• zmniejszenie lub ustąpienie bólu, sztywności, obrzęku,
• poprawienie sprawności w zajętych chorobą stawach,
• poprawa jakości życia,
• zahamowanie postępu choroby i zapobieżenie niepełnosprawności.

Dna moczanowa

Zapalenie stawów wywołane przez odkładanie się kryształów moczanu sodu

Dna moczanowa nazywana była od wieków podagrą.

Należy do grupy chorób powstających w wyniku zaburzenia metabolizmu w ustroju człowieka. Podstawową przyczyną pojawienia się objawów tej choroby jest wytrącanie się w tkankach (najczęściej okołostawowych) kryształów kwasu moczowego.

U osób zdrowych 75% kwasu moczowego wydalane jest przez nerki, a 25% w stolcu. Nadmiar kwasu moczowego w ustroju może pochodzić z genetycznie uwarunkowanej nadprodukcji tej substancji (tzw. dna pierwotna), ale także choć znacznie rzadziej, z upośledzenia wydalania w moczu lub rozpadu w ustroju komórek (np. w przebiegu leczenia choroby nowotworowej).

Stwierdzenie stężenia kwasu moczowego we krwi powyżej zakresu normy laboratoryjnej dla osób zdrowych, choć może nie dawać jeszcze objawów chorobowych, bezwzględnie wymaga porady lekarskiej. Jest to istotne dlatego, że wcześnie rozpoczęte leczenie może zapobiec osadzaniu się kryształów w tkankach. Na dnę pierwotną chorują częściej mężczyźni w wieku powyżej 40 roku życia.

Objawy choroby

Najczęściej dna moczanowa rozpoczyna się napadem ostrego bólu w jednym stawie, któremu towarzyszą kliniczne objawyi zapalenia (obrzęk, zaczerwienienie i zwiększone ocieplenie okolicy stawu). Charakterystyczny początek, to nocny napad bólu po obfitej kolacji zwłaszcza zawierającej alkohol, a objętym dolegliwością stawem jest śródstopno-palcowy staw pierwszego palca. Zmianę powinien obejrzeć lekarz, ponieważ podobne objawy mogą się pojawić w zapaleniu kaletki maziowej tego stawu, szczególnie u osób z koślawością pierwszego palca stopy. Zapalenie stawów może po kilku dniach samoistnie się wyciszyć, ale po kilku tygodniach zazwyczaj dochodzi do ponownych napadów bólu i objęcia objawami coraz większej liczby stawów.

W zaawansowanym stadium choroby dochodzi do zniszczenia struktury objętych zapaleniem stawów i zniekształceń w postaci guzków okołostawowych, utworzonymi przez odkładające się złogi. Złogi mogą się odkładać także w okolicy chrząstek np. uszu.

Leczenie dny moczanowej

Leczenie dny moczanowej koncentruje się przede wszystkim na łagodzeniu i uśmierzaniu bólu oraz profilaktyce. Lekarze stosują zazwyczaj leki przeciwbólowe i niesteroidowe leki przeciwzapalne dobierane adekwatnie do nasilenia choroby i ogólnego stanu pacjenta (nadciśnienie, nadwaga i iine chorby współistniejące)

W profilaktyce dny moczanowej istotne jest unikanie jedzenia i napojów, które mogą nasilać dolegliwości. Dieta chorych na podagrę powinna wykluczac:
• alkohol
• podoroby, wieprzowinę, szpinak, kawę, herbatę, kakao i inne produkty bogate w związki purynowe
• ostre przyprawy
Istotne jest także regularne spożywanie posiłków.

Cel leczenia:
• opanowanie ostrego zapalenia stawu (zazwyczaj kilka dni),
• normalizacja stężenia kwasu moczowego we krwi,
• zapobieganie kolejnym napadom dny moczanowej

Toczeń rumieniowaty układowy

Choroba autoimmunologiczna, zajmująca wiele narządów

Toczeń rumieniowaty układowy (TRU) to wielonarządowa, przewlekła choroba autoimmunologiczna - oznacza to, że w efekcie choroby dochodzi do uszkodzenia wielu narządów, stuktur i tkanek. W przebiegu tocznia charakterystyczne są objawy zapalenia widoczne na skórze w postaci rumienia. TRU może zająć często uszkadza: stawy, płuca, serce, naczynia krwionośne, układ nerowoy i nerki.

Choroba rozpoczyna się zwykle między 20 a 40 rokiem życia, ale może się pojawić już w dzieciństwie. Zachorowalność jest kilkukrotnie wyższa u kobiet niż u mężczyzn.

Dokładne przyczyny powstawania tocznia nie są znane. Wiadomo, że istotnym elementem, są uwarukowania genetyczne w układzie immunologicznym, który jest odpowiedzialny za usuwanie z organizmu wszystkiego co obce lub niepotrzebne. Zaburzenie pracy układu immunologicznego i błędnego rozpoznawania powodują w efekcie atak organizmu na wasne komórki.
Badania pokazują, że spore znaczenie w rozwoju tocznia mogą mieć zakażenia bakteryjne i wirusowe, hormony, ekspozycja na światło słoneczne i niektóre leki.


.


Objawy choroby

Zewnętrzną manifestacją choroby są zmiany skórne w postaci rumienia na policzkach o charakterystycznym kształcie motyla i eksponowanych na światło słoneczne częściach ciała (dekolt, przedramiona). Na śluzówkach jamy ustnej mogą pojawić się nadżerki podobne do aft.
Objawom tym towarzyszą także poczucie osłabienia i gorączka, bóle stawów a czasem także wypadanie włosów. Sygnalizują one objęcie procesem chorobowym narządów i struktur wewnętrznych.

Objawy kliniczne w dużym stopniu zależą od nasilenia procesu zapalnego w poszczególnych narządach.
Bóle w klatce piersiowej i duszność sygnalizują zapalenie opłucnej lub osierdzia i wsierdzia.
Bóle głowy, zmiany w psychice a nawet napady padaczki (najczęściej u dzieci) pojawiają się, gdy powstają zaburzenia w centralnym układzie nerwowym.
Bóle głowy mogą też być skutkiem nadciśnienia tętniczego w przebiegu zmian zapalnych w naczyniach krwionośnych i w nerkach.

Anemia czasem z zażółceniem oczu a nawet skóry, podatność na zakażenia i skłonność do zakrzepów lub odwrotnie – do wylewów krwotocznych to objawy ataku choroby na układ krwiotwórczy.
Bóle stawowe i mięśniowe (objaw zapalenia stawów) utrudniają czynności dnia codziennego.

Diagnostyka

Badania laboratoryjne pozwalają na określenie aktywności procesu zapalnego, wykrycie zaburzenia czynności poszczególnych narządów i serologicznych (obecnych w surowicy krwi) markerów autoimmunizacji.

W przypadku pojawienia się niepokojących objawów niezbędna jest wizyta u specjalisty reumatologa.
Ustalenie właściwego rozpoznania t.r.u. wymaga szczegółowego zestawienia wielu informacji i wyników badań.
Ze względu na to, że objawy charakterystyczne dla TRU wystąpują także w wielu innych chorobach, ważne jest przeprowadzenie diagnostyki pod nadzorem lekarza, który zlecając badania dobierze je tak by pozwalały na zidentyfikowanie parametrów kluczowych dla potwierdzenia lub wykluczenia TRU. Potwierdzenie diagnozy zawsze wymaga dokładnego wywiadu z pacjentem, badań laboratoryjnych i obrazowych.
W postawieniu ostatecznej diagnozy pomocny jest także system klasyfikacji kryteriów charakterystycznych dla TRU - lista kryteriów zawiera kilkanaście pozycji. Do zdiagnozowania TRU konieczne jest potwierdzenie występowania przyjnajmniej czterech z nich.

Leczenie TRU

Leczenie TRU zależy przede wszystkim od stopnia nasilenia choroby i od tego, jakie narządy i układy są zajęte przez chorobę. Celem leczenia jest przede wszystkim doprowadzenie do remisji choroby, łagodzenie objawów i powikłań. najlepszą możliwą skuteczność leczenia TRU zapewniają stała współpraca z lekarzem reumatologiem i ścisłe stosowanie się do zaleceń Istotnymi zaleceniami dla chorych są :

• unikanie ekspozycji na światło słoneczne
• prowadzenie zdrowego stylu życia – unikanie palenia, zdrowa, zróżnicowana dieta
• unikanie infekcji przez szczepienia profilaktyczne
• dbanie o odpoczynek i unikanie stresu



oprac. na podstawie publikacji
prof. dr hab. med. Jacka Pazdura

Badania kliniczne

W Centrum Reumatologii Reumatika prowadzimy programy badań klinicznych, w których mogą uczestniczyć chorzy Toczeń Rumieniowaty Układowy. Udział w programach jest bezpłatny i daje dostęp do najnowocześniejszych terapii na świecie.

Osteoporoza

Utrata masy
i wytrzymałości kości

Osteoporoza to przewlekła choroba szkieletu. Częstość jej występowania wzrasta wraz z wiekiem. Jest uważana za chorobę cywilizacyjną. Polega na stopniowym obniżaniu gęstości mineralnej kości i w efekcie zaniku masy kostnej. Inaczej jest nazywana zrzeszotnieniem kości.

Ubytek masy kostnej w osteoporozie dotyczy przede wszystkim wewnętrznej, beleczkowatej struktury (części gąbczastej kości), przy stosukowo dobrze zachowanej części zewnętrznej (części zbitej kości). Proces zwiększania masy kostnej odbywa się do lat trzydziestych naszego życia, a następnie po kilkuletnim okresie równowagi rozpoczyna się powolny, ale postępujący jej ubytek. Kość podobnie jak wszystkie tkanki naszego ustroju podlega prawom metabolizmu i wymienia materiał, z którego jest zbudowana poprzez układ komórek „rozpuszczających” kość starą i układ komórek budujących kość nową.

Ostoporoza najczęściej jest diagnozowana u osób po 60tym roku życia.

Przyczyny osteoporozy

Wśród licznych przyczyn powstawania osteoporozy najczęstsze to:
• przewaga aktywności komórek „rozpuszczających” kość nad aktywnością komórek odbudowujących
• zaburzenia hormonalne (niedobór hormonów stymulujących wzrost komórek) - dlatego gwałtowny ubytek masy kostnej może nastąpić u kobiet w okresie menopauzalnym (osteoporoza pomenopauzalna).

Osteoporozy należy się też spodziewać jako schorzenia współistniejącego m.in. przy:
• cukrzycy
• chorobach tarczycy i przytarczyc

a także u:
• chorych leczonych glikokortykosteroidami, lekami przeciwpadaczkowymi, lekami stosowanymi w schorzeniach górnego odcinka przewodu pokarmowego a także doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi i heparyną
• mężczyzn w czasie andropauzy i po niej
• osób z niską aktywnością fizyczną
• osób korzystających z używek

Konsekwencją uszkodzenia wewnętrznej struktury kości jest jej mała odporność na urazy, a zatem znacznie zwiększone ryzyko złamań. Najczęstszym miejscem złamania jest szyjka kości udowej, a w dalszej kolejności kompresyjne złamania kręgów - piersiowego i lędźwiowego odcinka kręgosłupa i kość promieniowa powyżej nadgarstka. Złamanie szyjki kości udowej u osoby w starszym wieku jest często wyrokiem pozostawania do końca życia w łóżku. Charakterystyczną cechą tych złamań jest nieproporcjonalność siły urazu do powstałych złamań (podniesienie cięższego przedmiotu, podparcie ręką chroniące przed upadkiem lub upadek po potknięciu).

Z publikowanych statystyk wynika, że osteoporoza zostaje rozpoznana u wielu osób dopiero wówczas gdy nastąpiło złamanie kości. Dzieje się tak dlatego, że receptory bólu obecne są tylko w okostnej, czyli na zewnętrznej części kości, a nie ma ich we wnętrzu kości. Nie mamy więc żadnych sygnałów w jakim tempie ubywa nam masa kostna.

Densytometria

Osteoporozę można zdiagnozować dzięki DENSYTOMETRII. Jest to krótkie, proste i zupełnie bezbolesne badanie, które pozwala
na określenie gęstości kości w odcinku lędźwiowym kręgosłupa i w szyjce kości udowej.
Wykrycie niedoboru masy kostnej podczas densytometrii (BMD - Bone Mass Density poniżej -1 ) jest wskazaniem do wizyty u lekarza reumatologa.

opracowano na podstawie publikacji
prof. dr hab. med. Jacek Pazdura

Konsultacja specjalistyczna

Celem konsultacji ze specjalistą reumatologiem jest przed wszystkim:

• określenie zakresu badań niezbędnych do ustalenia przyczyn niedoboru BMD
• określenie czy potrzebne jest leczenie, a jeżeli - to jak intensywne, czy wystarcza suplementacja niedoboru
• uzyskanie rekomendacji o trybie życia zabezpieczającym przed postępem choroby

Leczenie osteoporozy – Warszawa

W Reumatika możesz spodziewać się najwyższej jakości opieki medycznej w zakresie diagnostyki, profilaktyki i leczenia osteoporozy. Nasza klinika działająca w Warszawie zatrudnia wyłącznie najlepszych specjalistów, którzy wspierają osoby po urazach, cierpiące z powodu słabych gości, seniorów z chorobami szkieletu.
Osteoporoza jest chorobą, która dotyka wiele osób, zwłaszcza w starszym wieku, i może prowadzić do poważnych komplikacji, takich jak złamania kości. Powoduje ją nie tylko wiek, ale też nadużywanie używek (tytoń, alkohol), niedobory witaminy D, mała aktywność fizyczna i niewielka ekspozycja na światło słoneczne. Rozpoznajemy zarówno osteoporozę pierwotną, jak i wtórną. W Reumatika wykonujemy badania osteoporozy wynikającej z zaburzeń hormonalnych czy przewlekłych stanów zapalnych. Kładziemy nacisk na odpowiednie, indywidualnie dopasowane leczenie i monitorowanie schorzenia. Nasza oferta skupia się na kilku kluczowych aspektach – od diagnostyki, przez badania, aż po kompleksową terapię osteoporozy.

leczenie-osteoporozy-warszawa
leczenie-osteoporoza

Leczenie osteoporozy w Warszawie

Nasza wykwalifikowana kadra lekarzy reumatologów specjalizuje się w leczeniu osteoporozy pierwotnej i wtórnej. Oferujemy indywidualne podejście do każdego pacjenta, dostosowane do jego potrzeb i stanu zdrowia. Nasze terapie mają na celu wzmocnienie kości i zmniejszenie ryzyka złamań.

Osteoporoza – badania z interpretacją i opisem

W naszym ośrodku przeprowadzamy kompleksowe badania diagnostyczne osteoporozy, które pozwalają na dokładną ocenę gęstości mineralnej kości. Rozpoznajemy chorobę na podstawie wywiadu, obserwacji i badań. W tym celu stosujemy m.in. densytometrię kości, badanie radiologiczne czy kalkulator FRAX. Doświadczeni specjaliści opracowują szczegółową interpretację wyników, co pomaga w określeniu stopnia zaawansowania choroby i wyborze odpowiedniego leczenia.

osteoporozy-leczenie
osteoporoza-leczenie

Profilaktyka osteoporozy w Reumatika

Osteoporoza często jest chorobą, której można skutecznie zapobiegać. Z myślą o zdrowiu i komforcie naszych pacjentów rozszerzyliśmy ofertę Reumatika o działania edukacyjne i konsultacje obejmujące doradztwo w zakresie zdrowego stylu życia, diety bogatej w wapń oraz regularnej aktywności fizycznej, które pomagają w utrzymaniu mocnych i zdrowych kości.

Reumatika – Twoje centrum leczenia osteoporozy

Ośrodek Reumatika jest miejscem, gdzie pacjenci mogą liczyć na opiekę medyczną na najwyższym poziomie. Jeśli poszukujesz profesjonalnej pomocy w leczeniu osteoporozy, diagnozowaniu tego schorzenia lub interesuje Cię profilaktyka, to zapraszamy do kontaktu z nami.

leczenie-osteoporozy

Zespół Sjögrena

Schorzenie o podłożu autoimmunologicznym, którego objawami są suchość błon śluzowych i zespół suchego oka

Zespół Sjögrena nazywany jest też, w związku z występującymi objawami, zespołem suchości. Schorzenie atakuje błony śluzowe doprowadzając do zaburzeń funkcjonowania gruczołów łzowych i ślinianek. Może też mieć wpływ na inne narządy takie jak nerki, żołądek, jelita, naczynia krwionośne, płuca, wątroba, trzustka, a także na nerwy i stawy.

Na Z.S. znacznie częściej niż mężczyźni chorują kobiety po 40 roku życia (90% notowanych przypadków). Prawdopodobna przyczyna takiej dysproporcji są zmiany w gospodarce hormonalnej kobiet związane z menopauzą.

Dokładne przyczyny powstawiania Zespołu Sjögrena nie są znane. Przypuszcza się, że duży wpływ mają czynniki genetyczne i środowiskowe.


Objawy choroby

Choroba rozpoczyna się uczuciem suchości w ustach sprawiającej kłopot w czasie mówienia, pojawia się też trudność przełykania suchego pokarmu bez popijania płynem, a następnie uczucie pieczenia śluzówek. W późnej fazie choroby suchość śluzówek obejmuje także przewód pokarmowy i błonę śluzową narządu rodnego u kobiet. Ślinianki przyuszne i podżuchwowe ulegają powiększeniu i często są bolesne przy ucisku.

Zmniejszone wydzielanie łez powoduje uczucie pieczenia powiek określane czasem jako „piasek pod powiekami”, pacjent odczuwa zmęczenie oczu i światłowstręt. Groźnym skutkiem niedoboru łez jest uszkodzenie powierzchni rogówki w postaci ubytków i owrzodzeń, które okulista wykrywa w lampie szczelinowej. Stan niedoboru łez badany jest testem Schirmera.

Pojawiające się u wielu chorych objawy stawowe (bóle i obrzęki stawów) zlokalizowane są niesymetrycznie. U części pacjentów mogą, w przebiegu choroby, pojawić się powikłania narządowe w postaci zmian zapalnych w przewodzie pokarmowym, układzie moczowym, nerwowym, naczyniach krwionośnych i w płucach.

Diagnoza

Autoimmunologiczny charakter choroby potwierdza wykrycie w surowicy chorych na Z.S. obecności charakterystycznych autoprzeciwciał (SSA i SSB). W przypadku trudności diagnostycznych rozpoznanie można potwierdzić badaniem mikroskopowym wycinka gruczołu ślinowego wargi, które ujawnia obecność nacieków zapalnych wokół przewodów ślinowych.

Wykazano, że u kilkunastu procent chorych na Z.S. może w obrębie tych nacieków zapalnych dojść do przemiany nowotworowej komórek i rozwoju chłoniaka, dlatego w przypadku szybkiego powiększania się gruczołu pobranie wycinka staje się konieczne.

Taki przebieg choroby określany jest charakterystyczny dla pierwotnego Zespołu Sjőgrena, ale objawy Z.S. pojawić się mogą i to z dużą częstotliwością w przebiegu innych chorób. Często Z.S. występuje wspólne z reumatoidalnym zapaleniem stawów i toczniem rumieniowatym układoweym. W takiej sytuacji lekarz rozpoznaje wtórny zespół Sjőgrena.

opracowano na podstawie publikacji
prof. dr hab. med. Jacek Pazdura

Leczenie

W leczeniu pierwotnego Z.S. powszechnie stosowane są preparaty zastępcze śliny i łez a także leki pobudzające pracę zespołów wewnątrzwydzielniczych.

Prawidłowe leczenie Zespołu Sjögrena wymaga współpracy wielu specjalistów m.in.: reumatologa, okulisty, dietetyka, lekarza POZ a czasem także pulmonologa.

Badania kliniczne

W Centrum Reumatologii Reumatika prowadzimy programy badań klinicznych, w których mogą uczestniczyć chorzy Zespół Sjögrena. Udział w programach jest bezpłatny i daje dostęp do najnowocześniejszych terapii na świecie.

Zespół Sjögrena

Zespół Sjögrena to przewlekła choroba autoimmunologiczna, która wpływa na gruczoły wydzielania w organizmie, w szczególności na gruczoły ślinowe i łzowe. Choroba ta jest stosunkowo rzadka, a jej rozpoznanie nie zawsze jest łatwe. Daje jednak dyskomfort pacjentom i przez to może znacząco wpłynąć na jakość ich życia. W Reumatika diagnozujemy oraz planujemy leczenie zespołu Sjögrena, dlatego możesz umówić się na konsultację z naszym specjalistą.

Rozpoznanie zespołu Sjögrena

Rozpoznanie zespołu Sjögrena może być wyzwaniem, ponieważ jego objawy mogą przypominać inne schorzenia, takie jak cukrzyca, toczeń rumieniowaty układowy czy reumatoidalne zapalenie stawów.
Główne objawy zespołu Sjögrena obejmują suchość w jamie ustnej i oczach, co prowadzi do uczucia pieczenia, drapania i podrażnienia. Ponadto pacjenci często skarżą się na zmęczenie, bóle stawów, opuchliznę i problemy z połykaniem. Aby dokładnie zdiagnozować zespół Sjögrena, lekarz z kliniki Reumatika może zlecić szereg badań, w tym badania krwi, biopsję gruczołów ślinowych lub testy oceny produkcji łez. Jeśli masz niepokojące objawy, nie zwlekaj ze skonsultowaniem ich.

Leczenie zespołu Sjögrena w Reumatika

Leczenie zespołu Sjögrena wymaga podejścia wielospecjalistycznego, z udziałem reumatologa, okulisty, stomatologa i innych specjalistów, w zależności od objawów i stanu zdrowia pacjenta. Ostateczny plan leczenia zostanie dostosowany do Twoich indywidualnych potrzeb i skonsultowany, abyś wiedział, jaki jest plan lekarzy i co zamierzają dzięki niemu osiągnąć.

Fibromialgia

To zespół uciążliwych, uogólnionych, dolegliwości bólowych, często powiązanych
ze stresem.

Jednostka chorobowa określona nazwą fibromialgia charakteryzuje się tym, że będąc utrapieniem pacjentów, stwarza jednocześnie ogromne trudności terapeutyczne lekarzom. Choroba pojawia się dziesięciokrotnie częściej u kobiet niż u mężczyzn, zazwyczaj po czterdziestym roku życia.
Fibromialgia jest drugim co do częstości schorzeniem spotykanym w praktyce reumatologicznej (po chorobie zwyrodnieniowej stawów). Pojawiające się w jej przebiegu dolegliwości znacznie pogarszają komfort życia chorych. Najczęściej pojawia się w między 30 a 50 rokiem życia, jednak może wystąpić w każdym wieku.

Objawy

Dominującymi objawami są uporczywe bóle nie ograniczone do określonych stawów czy grup mięśniowych, ale obejmujące praktycznie każdą część ciała, oraz permanentne zaburzenia snu. Zazwyczaj pacjentki podkreślając dotkliwość odczuwanego bólu określają go jako - palący, szarpiący, rozdzierający. Bólom mogą towarzyszyć kurcze mięśni lub sztywność odczuwana szczególnie w godzinach porannych. Ból może pojawić się po przeciążeniu układu ruchu, ale może być także wywołany przez silny stres lub gromadzące się trudne do rozwiązania problemy życiowe.

Dołączające się zaburzenia snu w postaci trudności zasypiania i snu przerywanego (także z powodu bólu), stają się przyczyną przewlekłego zmęczenia. Z upływem czasu wytwarza się sytuacja błędnego koła, bowiem ból zaburza sen, a brak snu powoduje uczucie przewlekłego zmęczenia i nasila percepcję bólu.

Diagnoza

Rozpoznanie fibromigalii jest stawiane na podstawie typowych objawów, po wykluczeniu innych chorób. W diagnozie istotne są trzy kryteria diagnostyczne:
• czas występowania objawów powyżej trzech miesięcy
• występowanie bólu w 6 z 9 charakterystycznych dla fibromigalii obszarów
• zaburzenia snu i/lub chroniczne zmęczenie




Leczenie

Najlepsze efekty w leczeniu fibromigalii uzyskuje się łącząc różne terapie. Leczenie schorzenia powinno być prowadzone przez reumatologów we współpracy z innymi specjalistami. Celem farmakoterapii jest łagodzenie bólu, polepszenie jakości snu i poprawa nastroju. Duże znaczenie w poprawianiu jakosci życia chorych na fibromigalię ma postępowanie niefarmakologiczne. Zalecany są:
• stały, systematyczny ruch i ćwiczenia o niewielkim natężeniu
• unikanie stresu związanego z pracą
• dbanie o higienę snu
• rezygnacja z kofeiny
• stosowanie metod redukcji stresu

Program leczenia powinien obejmować współpracę lekarza znającego zasady terapii bólu z fizykoterapeutą i neurologiem lub psychoterapeutą, w szczególności, gdy czynnikiem wyzwalającym chorobę były problemy z tzw. radzeniem sobie w życiu.

Prof. dr hab. med. Jacek Pazdur

Zapalenie wielomięśniowe

Samoistna, przewlekła, zapalna choroba mięśni, w której może dochodzić do zajęcia narządów wewnętrznych

Zapalenie wielomięśniowe to przewlekła choroba reumatyczna polegająca na samoistnym rozwinięciu się stanu zapalnego w różnych grupach mięśni. Najczęściej obejmuje mięśnie pleców, obręczy barkowej i obręczy biodrowej oraz mięśni przykręgosłupowych, choć możliwe jest także pojawienie się stanu zapalnego serca czy mięśni oddechowych.

Zapalenie wielomięśniowe jest rzadką chorobą - diagnozuje się je u około 5 osób na milion, dwa razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Choroba ujawnia się zazwyczaj między 40 a 50 rokiem życia. Istnieje także dziecięca postać choroby - uaktywniająca się między 10 a 15 rokiem życia.

Objawy

Głównym objawem choroby jest narastające osłabienie określonej grupy mięśni. Pacjent początkowo odczuwa trudność przy podnoszeniu się z krzesła i wchodzeniu na schody. Po kilku miesiącach po wykonaniu przysiadu nie jest w stanie o własnych siłach unieść się z tej pozycji, trudność sprawia także unoszenie rąk ku górze (np. czesanie włosów). Wraz z utratą siły mięśniowej zaczyna pojawiać się też ból w mięśniach, czasem kurcze mięśniowe i uczucie drżenia w mięśniach, a w późnym okresie choroby powstają zaniki mięśniowe.

Osłabieniu siły mięśni towarzyszą także objawy uogólnione: częste stany podgorączkowe, spadek masy ciała, ogólne osłabienie.

Jeśli choroba atakuje narządy wewnętrzne dodatkowo mogą się pojawić objawy sercowe (kołatanie, przyspieszone lub zwolnione bicie), objawy ze strony układu oddechowego (kaszel, duszność, niewydolność oddechowa), przełyku (ograniczona możliwość oddychania). Możliwe jest także pojawienie się problemów ze wzrokiem.




Zapalenie skórnomięśniowe

Inną jednostką chorobową z grupy IZM jest zapalenie skórno-mięśniowe. Nasilenie dolegliwości mięśniowych jest w tej chorobie mniejsze, ale zmianom zapalnym mięśni towarzyszą, a często je poprzedzają, zmiany skórne.

Najbardziej charakterystyczny jest rumień koloru fioletowego wokół oczu (rumień heliotropowy), ale rumieniowe zmiany barwy czerwonej pojawiają się nie tylko na twarzy, ale także na tułowiu – szczególnie odsłoniętych na światło słoneczne częściach ciała i na kończynach. Na dłoniach zmiany rumieniowe mają tendencję do rogowacenia i złuszczania się. Na bocznej i dłoniowej powierzchni palców skóra staje się szorstka i popękana z obecnością poprzecznych „brudnych linii” (objaw rąk mechanika).

W zapaleniu skórno-mięśniowym czasami siła mięśniowa chorego wydaje się być dobra, ale w badaniu mikroskopowym wycinków mięśni widoczne są nacieki komórek atakujących komórki mięśniowe.

W zaawansowanych przypadkach tej choroby, w szczególności u dzieci powstają zwapnienia podskórne, które przebijając się przez skórę mogą powodować owrzodzenia i zakażenia.

Pierwszymi objawami zapalenia skórno-mięśniowego są złe samopoczucie, gorączka i ogólne osłabienie a potem pojawiają się zmiany skórne.

Leczenie




Wykrycie opisanych powyżej objawów u pacjenta jest wskazaniem do konsultacji z reumatologiem, bowiem po ustaleniu rozpoznania konieczne jest wdrożenie, a następnie umiejętne prowadzenie leczenia immunosupresyjnego. W przypadkach zaniedbanych dochodzi do śródmiąższowego włóknienia płuc, oraz zaburzeń czynności serca, kardiomiopatii rozstrzeniowej i niewydolności krążenia.


Prof. dr hab. med. Jacek Pazdur

Reaktywne zapalenie stawów

Pojawia się najczęściej po przebytej infekcji układu pokarmowego, dróg moczowych, płciowych lub układu oddechowego

Przyczyny reaktywnego zapalenia stawów

Objawy zapalenia stawów pojawiają się u chorego po jednym lub kilku miesiącach od zakażenia jako powikłanie po innej infekcji. Charakteryzuje się jałowym zapaleniem kilku stawów - najczęściej kończyn dolnych – kolan, stawów skokowych i drobnych stawów stóp.

Przyczyna rozwoju choroby nie jest jeszcze dokładnie poznana. Istotne znaczenie w rozwoju choroby mają dwa czynniki infekcyjny wywołany przez bakterie i genetyczny (gen HLA B27).

Klasycznym i pierwszym przykładem reaktywnego zapalenia stawów był zespół objawów pojawiający się u żołnierzy frontowych w czasie I wojny światowej, opisany przez austriackiego lekarza, od nazwiska, którego jest on znany pod nazwą zespołu Reitera. Zespół ten, na który składało się: zapalenie stawów, zapalenie cewki moczowej i zapalenie spojówek pojZawiał się po zakażeniu rzeżączką. Obecnie wiadomo, że wiele innych szczepów bakteryjnych (np. chlamydia, yersinia, ureaplasma, salmonella) a także wirusy mogą być przyczyną reaktywnego zapalenia stawów, a wachlarz pojawiających się objawów jest znacznie szerszy.

Choroba najczęściej dotyka mężczyzn w wieku od 20 do 40 lat. Szacuje się, że RZS rozwuja się u 1 do 4% pacjentów, którzy przeszli wcześniejszą infekcję.

Objawy reaktywnego zapalenia stawów

Zmianami zapalnymi są objęte zwykle duże stawy kończyn dolnych (skokowe, kolanowe), ale pojawiać się one mogą, że zmieniającym się nasileniem, także w innych stawach. Objawy stawowe są na ogół asymetryczne. Czasem stwierdza się obrzęki całych palców, które opisywane są wówczas jako „palce kiełbaskowate”.

Zapalenie może też umiejscawiać się w obrębie pochewek ścięgien lub przyczepów ścięgien. Szczególnie bolesne jest zapalenie ścięgna Achillesa i jego przyczepu do guza kości piętowej.

Charakterystycznymi zmianami na skórze są rogowaciejące grudki na dłoniach i stopach a także nadżerki na błonach śluzowych (u mężczyzn na żołędzi prącia).

W narządzie wzroku oprócz niebakteryjnego zapalenia spojówek niebezpiecznym powikłaniem jest zapalenie błony naczyniowej oka.

W badaniach laboratoryjnych wskaźniki aktywności zapalnej (OB, CRP) są podwyższone, ale badaniami serologicznymi nie stwierdza się w surowicy chorych markerów układowych zapalnych chorób tkanki łącznej.

Choroba ma tendencję do samoistnego wygaszania w ciągu około 6 miesięcy, ale ze względu na zagrożenia jakie niesie toczący się w ustroju stan zapalny i możliwość przejścia w fazę przewlekłą, pacjent bezwzględnie wymaga leczenia.

Wczesne rozpoznanie choroby i właściwe leczenie zwykle prowadzą do całkowitego wyleczenia.

Twardzina układowa

Przewlekła, rzadka, choroba autoimmunologiczna, która może prowadzić do zagrażających życiu powikłań

Twardzina układowa jest także nazywana sklerodermią (grec. twarda skóra). Jest to choroba tkanki łącznej charakteryzująca się postępującym wkłónieniem skóry i narządów wewnętrznych a w efekcie uszkadza je i uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie.

Na szczęście jest to choroba występująca stosunkowo rzadko (max. 3 przypadki na 100 000 osób), przy czym częściej u kobiet między 30 a 50 rokiem życia.
Choroba jest nieuleczalna, rozwija się w różnym tempie i prowadzi do różnorakich powikłań.

Sklerodermia ma kilka postaci, które różnią się stopniem i obszarami zajęcia skóry i narzędów wewnetrznych.

W przebiegu twardziny układowej ograniczonej zmiany skórne następują po woli. Zaczynają się na stopach i dłoniach i niegdy nie przekraczają granicy łokci i kolan. Choroba postępuje systematycznie i po woli.

W przebiegu twardzinu układowej uogólnionej zmiany skórne obejmują dłonie ramiona, uda i tułów. Choroba rozija się szybko i zwykle ma gwałtowny początek. W jej przebiegu równocześnie pojawiają się objawy skórne, naczyniowe i od strony narządów wewnętrznych.

Objawy

Wczesne objawy w przebiegu twardziny układowej obserwuje się w skórze, ale z czasem proces obejmuje wszystkie narządy ważne dla życia. Do objawów wczesnych należą:
• bóle i obrzęki palców rąk i obrzęk palców, a nawet grzbietów rąk i napadowe zaburzenia ukrwienia rąk (tzw. objaw Raynauda). Napad pojawia się nagle, a czynnikiem wyzwalającym zazwyczaj jest zimno ale także stres nerwowy. Palce rąk stają się blade, a następnie sinieją, w rękach narasta silny ból, który po rozcieraniu rąk i zmianie koloru skóry ponownie na różowy, stopniowo ustępuje.
• stwardnienia – skóra traci elastyczność, staje się gruba i twarda; mogą temu towarszyszyć przebarwienia
• zaniki – choroba degenerując naczynia krwionośne powoduje powstawanie trudno gojących się blizn i owrzodzeń a także powoduje zanikanie paznokci i skóry
• wygładzenie i pogrubienie skóry co z kolei powoduje przykurcze i ograniczenie ruchomości stawów ( głównie drobnych)
• pojawienie się objawów na twarzy powoduje zanikanie mimiki , niedomykanie powiek i trudności w otwieraniu ust

W przypadku postaci rozsianej twarz przybiera wyraz maskowaty z powodu ograniczonej możliwości mimiki, usta stają się wąskie a na policzkach pojawiają się „pajączki” naczyniowe. Zmiany skórne w twardzinie układowej jakkolwiek dokuczliwe, nie są tak istotne dla chorego jak postępujące uszkodzenie funkcji narządów wewnętrznych przez proces włóknienia tkanki łącznej.

Leczenie twardziny układowej

Nie wdając się w opisy objawów narządowych w tej chorobie, które lekarze znajdują w odpowiednich podręcznikach warto pamiętać, że każda dolegliwość ze strony narządów wewnętrznych po pojawieniu się zmian skórnych jest wskazaniem do porady specjalistycznej u reumatologa, bo na tym etapie choroby potrzebna jest już pomoc wysokospecjalistycznych oddziałów: kardiologii, chorób płuc, gastrologii czy nefrologii.

Celem porady u reumatologa jest:
• ustalenie czy zmiany skórne mają kliniczny wygląd zmian charakterystycznych dla twardziny
• skierowanie na badanie kapilaroskopowe i badania krwi dla wykrycia serologicznych markerów choroby autoimmunizacyjnej
• orzeczenie czy zmiany twardzinowe skóry nie są objawem innej choroby (np. nowotworu)
• orzeczenie czy jest to postać łagodna poddająca się leczeniu ambulatoryjnemu, czy wymagająca hospitalizacji, a zwłaszcza hospitalizacji w trybie pilnym.

Prof. dr hab. med. Jacek Pazdur

Badania kliniczne

W Centrum Reumatologii Reumatika prowadzimy programy badań klinicznych w grupie chorych na twardzinę układową. Dzięki udziałowi w programie klinicznym, pacjenci mają dostęp do najnowocześniejszych na świecie terapii bez ponoszenia kosztów własnych.

Borelioza

Borelioza jest chorobą zakaźną wywołaną przez krętki, przenoszoną przez kleszcze. Jest to jedna z najczęściej występujących chorób zakaźnych przenoszonych przez pajęczaki. Rocznie w zależności od regionu borelioza dotyka kilkadziesiąt do kilkuset osób na 100 000 mieszkańców. Borelioza ma 3 stadia choroby: borelioza wczesna ,borelioza uogólniona i borelioza pózna. Ten klasyczny podział okresów choroby nie zawsze ma miejsce w rzeczywistości. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że 30% pacjentów nie pamięta ugryzienia przez kleszcza, a jeszcze mniej zauważa obecność rumienia wędrującego.

Borelioza – stadium wczesne, rozpoczyna się od kilku dni do kilku tygodni od ukąszenia przez kleszcza. Najbardziej charakterystycznym objawem jest obecność rumienia wędrującego, czyli zmiany skórnej zlokalizowanej najczęściej w okolicy miejsca ukąszenia przez kleszcza. Rumień powiększa swoje rozmiary, ma w środku charakterystyczne przejaśnienie. Bez leczenia ustępuje po 4-12 tygodniach. W tej fazie choroby mogą pojawiać się także inne mniej specyficzne objawy takie jak: stany podgorączkowe, bóle mięśni, głowy, uczucie ogólnego rozbicia. W badaniach laboratoryjnych w tym okresie najczęściej nie stwierdza się nieprawidłowości. U 50% pacjentów obecne są przeciwciała w klasie IgM.
Borelioza – stadium uogólnione, w tym okresie choroby występują objawy neurologiczne, kardiologiczne, reumatologiczne i okulistyczne. Pojawiają się one kilka tygodni do kilku miesięcy od początku infekcji.
Borelioza – objawy neurologiczne, zajęcie nerwów czaszkowych, szczególnie twarzowego, zapalenie opon mózgowych, zespoły korzeniowe, często obustronne.
Borelioza- objawy kardiologiczne, zaburzenie przewodzenia (stwierdzane badaniem EKG), zaburzenia rytmu serca , przyspieszony rytm serca (tachykardia).
Borelioza – objawy okulistyczne, to zmiany zapalne błony naczyniowej.
Borelioza objawy reumatologiczne- najczęściej to zapalenie jednego lub kilku stawów (kolanowych, skokowych, łokciowych), ale często tylko wędrujące bóle stawów, czy bóle mięśni. Objawy te nie powinny być leczone iniekcjami dostawowymi glikokortykosteroidami – bo takie postępowanie prowadzi do przewlekania się procesu chorobowego.
Borelioza stadium późne, charakterystycznym objawem jest zmiana skórna o charakterze acrodermatitis chronica atrophicans- charakteryzująca się ścieńczeniem skóry na kończynach z jej fioletowym przebarwieniem. W tym stadium występują u pacjenta bóle stawów.Do późnych objawów infekcji należą także zespoły poboreliozowe wymagające różnicowania z fibromialgią.

Borelioza – diagnostyka, polega na oznaczaniu przeciwciał skierowanych przeciwko antygenom Borrelia burgdorferi. Należy pamiętać, że nie wszystkie metody ich oznaczania są miarodajne oraz, że przeciwciała mogą pojawiać się i znikać u tego samego pacjenta. Dlatego borelioza powinna być diagnozowana w wyspecjalizowanych ośrodkach.

Borelioza – leczenie, polega na stosowaniu antybiotyków. Długość terapii i rodzaj zastosowanego antybiotyku zależą od stadium choroby, objawów, stanu chorego.