Wśród licznych przyczyn powstawania osteoporozy najczęstsze to:
• przewaga aktywności komórek „rozpuszczających” kość nad aktywnością komórek odbudowujących
• zaburzenia hormonalne (niedobór hormonów stymulujących wzrost komórek) - dlatego gwałtowny ubytek masy kostnej może nastąpić u kobiet w okresie menopauzalnym (osteoporoza pomenopauzalna).

Osteoporozy należy się też spodziewać jako schorzenia współistniejącego m.in. przy:
• cukrzycy
• chorobach tarczycy i przytarczyc

a także u:
• chorych leczonych glikokortykosteroidami, lekami przeciwpadaczkowymi, lekami stosowanymi w schorzeniach górnego odcinka przewodu pokarmowego a także doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi i heparyną
• mężczyzn w czasie andropauzy i po niej
• osób z niską aktywnością fizyczną
• osób korzystających z używek

Konsekwencją uszkodzenia wewnętrznej struktury kości jest jej mała odporność na urazy, a zatem znacznie zwiększone ryzyko złamań. Najczęstszym miejscem złamania jest szyjka kości udowej, a w dalszej kolejności kompresyjne złamania kręgów - piersiowego i lędźwiowego odcinka kręgosłupa i kość promieniowa powyżej nadgarstka. Złamanie szyjki kości udowej u osoby w starszym wieku jest często wyrokiem pozostawania do końca życia w łóżku. Charakterystyczną cechą tych złamań jest nieproporcjonalność siły urazu do powstałych złamań (podniesienie cięższego przedmiotu, podparcie ręką chroniące przed upadkiem lub upadek po potknięciu).

Z publikowanych statystyk wynika, że osteoporoza zostaje rozpoznana u wielu osób dopiero wówczas gdy nastąpiło złamanie kości. Dzieje się tak dlatego, że receptory bólu obecne są tylko w okostnej, czyli na zewnętrznej części kości, a nie ma ich we wnętrzu kości. Nie mamy więc żadnych sygnałów w jakim tempie ubywa nam masa kostna.