Terapia manualna – jak często stosować?

Terapia manualna skupia się na wykorzystaniu specjalnych technik manipulacyjnych w celu leczenia różnego rodzaju dolegliwości układu mięśniowo-szkieletowego. Jest to metoda, która może przynieść ulgę pacjentom cierpiącym na ból kręgosłupa, stawów czy mięśni. Pożądane efekty osiąga się tylko dzięki regularności zabiegów, które są wykonywane w dostępach czasowych. Jakich? Ostatecznie decyduje o tym lekarz prowadzący.

Co to jest terapia manualna?

Terapia manualna to technika leczenia, która wykorzystuje ręce terapeuty do manipulacji tkankami mięśniowymi, stawami i innymi strukturami ciała pacjenta. Głównym celem jest przywrócenie równowagi i funkcji w obrębie układu mięśniowo-szkieletowego, co może przynieść ulgę osobom cierpiącym na ból i dyskomfort.

Istnieje wiele różnych technik terapii manualnej, takich jak masaż tkanek głębokich, manipulacje stawów, rozciąganie tkanek miękkich czy mobilizacje nerwów. Każda z tych technik ma swoje zastosowanie w leczeniu konkretnych schorzeń i dolegliwości.

Kiedy warto wdrożyć terapię manualną?

Terapia manualna może być skuteczna w leczeniu wielu różnych problemów zdrowotnych, do których zalicza się:

• ból kręgosłupa – manipulacje stawów i mięśni mogą pomóc w rozluźnieniu napiętych tkanek i przywróceniu prawidłowej biomechaniki kręgosłupa,
• zespół cieśni nadgarstka – terapia manualna może pomóc w rozluźnieniu ścięgien i nerwów uciskających nadgarstek,
• ból stawów – wsparcie w leczeniu stanów zapalnych poprzez manipulacje, poprawę ruchomości i redukcję bólu,
• napięcie mięśniowe – rozluźnienie, zwalczanie sztywności,
• ból głowy, migrena, ból napięciowy.

Jak często stosować terapię manualną?

Na pytanie o to, jak często można stosować terapię manualną, nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ponieważ zależy to od wielu czynników, w tym od rodzaju dolegliwości, stopnia zaawansowania schorzenia, indywidualnych potrzeb pacjenta oraz zaleceń lekarza lub terapeuty. Niemniej jednak istnieją pewne ogólne wytyczne dotyczące częstotliwości stosowania tej formy terapii.

Pierwsza wizyta diagnostyczna

Na początek konieczne jest przeprowadzenie dokładnej oceny stanu zdrowia pacjenta. Wizyta diagnostyczna pozwala ustalić przyczynę dolegliwości i określić, czy terapia manualna jest odpowiednią formą leczenia. Na tej podstawie terapeuta manualny będzie w stanie przygotować plan leczenia.

Regularne sesje terapeutyczne

Częstotliwość sesji terapeutycznych może różnić się w zależności od potrzeb pacjenta. W przypadku dolegliwości ostrej, takiej jak ból kręgosłupa spowodowany nagłym urazem, może być konieczna seria sesji terapeutycznych w odstępach kilkudniowych lub tygodniowych. W przypadku dolegliwości przewlekłych, takich jak przewlekły ból kręgosłupa, sesje mogą odbywać się regularnie, na przykład raz na tydzień lub raz na dwa tygodnie. Do tego lekarz prowadzący może zalecić ćwiczenia w domu.

Zapobieganie nawrotom

W niektórych przypadkach terapia manualna może być stosowana profilaktycznie, aby zapobiec nawrotom dolegliwości. Terapeuta manualny może doradzić pacjentowi, jak dbać o zdrowie mięśniowo-szkieletowe i unikać sytuacji, które mogłyby prowadzić do ponownego wystąpienia problemu. Kontrole wskazane są np. raz na pół roku.

Kinezyterapia – co to jest i na czym polega?

Kinezyterapia to dziedzina medycyny fizykalnej, która skupia się na wykorzystywaniu ruchu jako narzędzia terapeutycznego w procesie leczenia i rehabilitacji pacjentów. Warto bliżej przyjrzeć się temu zagadnieniu, aby zrozumieć, jakie korzyści niesie za sobą kinezyterapia i kiedy najbardziej uzasadnione jest jej stosowanie w fizjoterapii.

Znaczenie kinezyterapii w rehabilitacji i fizjoterapii

Kinezyterapia odgrywa istotną rolę w rehabilitacji i fizjoterapii pacjentów z dolegliwościami w zakresie ruchowym. Jej głównym celem jest przywrócenie choremu częściowej lub całkowitej sprawności fizycznej i poprawa jakości jego życia poprzez zastosowanie indywidualnie dobranego programu ćwiczeń. Podstawową ideą kinezyterapii jest to, że ruch może być lekarstwem na wiele dolegliwości fizycznych i chorób.

Kim zajmuje się specjalista z zakresu kinezyterapii?

Kinezyterapeuci, czyli specjaliści zajmujący się tą dziedziną, pracują z pacjentami o różnych potrzebach i problemach zdrowotnych. Mogą to być osoby po urazach, operacjach, z chorobami neurologicznymi, ortopedycznymi, reumatycznymi czy też po prostu takie, które chcą poprawić swoją sprawność fizyczną. Działania kinezyterapeutyczne obejmują zarówno terapię ruchową, jak i edukację pacjenta w zakresie samopomocy i prowadzenia zdrowego trybu życia.

Podstawowe zasady kinezyterapii

Kinezyterapia opiera się na kilku najważniejszych zasadach, które stanowią fundament jej skuteczności:

• indywidualne podejście uwzględniające stan zdrowia pacjenta, jego możliwości i ograniczenia oraz jego historię medyczną,
• bezpieczeństwo – ćwiczenia są prowadzone pod kontrolą specjalisty, który dba o to, aby nie doszło do kontuzji,
• stopniowy postęp i monitorowanie efektów,
• regularność i systematyczność ćwiczeń z zaangażowaniem w proces terapeutyczny,
• edukacja pacjenta w zakresie zdrowego stylu życia, prawidłowej techniki wykonywania ćwiczeń oraz profilaktyki urazów i nawrotów schorzeń.

Techniki wykorzystywane w kinezyterapii

Kinezyterapeuci korzystają z różnych metod terapeutycznych, w zależności od potrzeb pacjenta oraz rodzaju schorzenia. Oto niektóre z najczęściej stosowanych technik w kinezyterapii:

• ćwiczenia ogólnousprawniające – aerobowe, gimnastyczne czy ćwiczenia siłowe,
• terapia manualna – różnego rodzaju manipulacje i masaże
• elektroterapia – wykorzystanie prądu elektrycznego do leczenia dolegliwości, poprawy krążenia krwi, redukcji bólu, relaksacji mięśni,
• hydroterapia – czas w takich miejscach jak basen z ciepłą wodą, jacuzzi,
• kinesiotaping – naklejanie elastycznych plastrów na skórę, które wspomagają stabilizację i poprawę funkcji mięśni i stawów.

Kinezyterapia koncentruje się głównie na terapii ruchem. Głównym narzędziem kinezyterapeuty są ćwiczenia i terapia manualna skoncentrowana na poprawie funkcji ruchowej pacjenta.

Densytometria – jak wygląda badanie?

Densytometria, znana również jako densytometria kostna, to badanie diagnostyczne wykorzystywane w medycynie do pomiaru gęstości mineralnej kości. Jest to kluczowe narzędzie w ocenie zdrowia układu kostnego oraz w diagnozowaniu i monitorowaniu chorób takich jak osteoporoza. W tym artykule przyjrzymy się, jak wygląda densytometria, jej znaczenie w opiece zdrowotnej oraz jakie są zastosowania tego badania.

Podstawy densytometrii

Densytometria opiera się na pomiarze gęstości mineralnej kości za pomocą promieni rentgenowskich. Badanie polega na przeprowadzeniu skanu kości pacjenta, najczęściej mierząc gęstość w okolicy kręgosłupa lędźwiowego i bioder. Wyniki są wyrażane w jednostkach gęstości mineralnej (bone mineral density – BMD) i porównywane z normami wiekowymi i płciowymi, co pozwala ocenić ich prawidłowość lub odchylenia.

Przygotowanie do densytometrii

Badanie densytometryczne jest stosunkowo proste i nie wymaga specjalnych przygotowań. Pacjent nie jest narażony na promieniowanie na taką skalę, jak w przypadku innych badań rentgenowskich, dlatego nie ma potrzeby stosowania szczególnych procedur, takich jak ograniczanie jedzenia czy picia przed badaniem. 

Densytometria nie jest zalecana u kobiet w ciąży, ponieważ promieniowanie rentgenowskie może być szkodliwe dla rozwijającego się płodu. Każdorazowo to lekarz prowadzący decyduje o tym, czy nie występują przeciwwskazania do zakwalifikowania pacjenta do badania i przeprowadzenia go. 

Przebieg badania densytometrycznego

Badanie densytometryczne jest szybkie i bezbolesne. Pacjent zazwyczaj pozostaje w ubraniu, choć może być proszony o zdjęcie biżuterii i metalowych przedmiotów, które mogą zakłócać pomiar. Procedura może różnić się w zależności od rodzaju densytometru, ale ogólny przebieg badania jest podobny. 

1. Zaczyna się od ułożenia pacjenta  na stole badawczym. 
2. Następnie urządzenie densytometryczne wysyła promieniowanie rentgenowskie przez badaną kość, a następnie rejestruje ilość promieniowania przechodzącego przez nią. To pomiar gęstości mineralnej kości.
3. Po zakończeniu badania pacjent otrzymuje wyniki, które zazwyczaj są wyrażane w jednostkach gęstości mineralnej (najczęściej gramy na centymetr kwadratowy). Wyniki te są porównywane z normami wiekowymi i płciowymi, aby ocenić ryzyko osteoporozy lub innych schorzeń kostnych.

Na końcu interpretacji wyników dokonuje lekarz wykonujący badanie. Jest to podstawą do opracowania najlepszej terapii łagodzącej dolegliwości bólowe.

Jak leczyć osteoporozę?

Osteoporoza jest chorobą, która dotyka miliony ludzi na całym świecie, a szczególnie dokuczliwa jest dla seniorów. To schorzenie charakteryzujące się utratą masy kostnej i zmniejszoną gęstością kości, co prowadzi do zwiększonego ryzyka złamań. Jednak istnieją skuteczne sposoby leczenia osteoporozy pozwalające pacjentom utrzymać zdrowe i mocne kości. Zobacz, jakie możliwości daje współczesna medycyna.

Zrozumienie osteoporozy – co to za choroba?

Osteoporoza to schorzenie, które polega na utracie masy kostnej i obniżeniu gęstości kości. Kości stają się kruche i podatne na złamania nawet przy niewielkich urazach lub obciążeniach. Osteoporoza często rozwija się bezobjawowo, a jednym z jej skutków jest większa podatność na złamania kręgów, bioder, nadgarstków i innych części ciała, co znacząco wpływa na jakość życia pacjenta. Szybsze rozpoznanie gwarantuje poprawę komfortu i jakości życia, a także wdrożenie trafnego leczenia. Stąd tak istotne znaczenie diagnostyki. 

Diagnostyka osteoporozy – rozpoznanie choroby

Najczęściej stosowanym badaniem diagnostycznym jest densytometria, czyli pomiar gęstości mineralnej kości. Wynik tego badania pozwala lekarzowi ocenić stopień utraty masy kostnej i zdiagnozować osteoporozę. Na podstawie wyników densytometrii oraz innych czynników ryzyka, lekarz może ocenić, czy pacjent potrzebuje leczenia i jaki rodzaj terapii będzie najodpowiedniejszy. Pod uwagę bierze też objawy zgłaszane przez pacjenta i historię jego chorób. Na tym etapie holistyczne spojrzenie jest niezbędne, aby móc zaplanować dalsze postępowanie oraz leczenie.

Sposoby leczenia osteoporozy

Leczenie osteoporozy jest wieloetapowe i obejmuje różne strategie mające na celu wzmocnienie kości, zmniejszenie ryzyka złamań oraz kontrolowanie bólu i towarzyszących mu innych dolegliwości. Do najczęściej stosowanych metod zalicza się suplementację witamin i minerałów, zwłaszcza wapnia i witaminy D3 (gdy badania potwierdzą ich niedobory), jak również przyjmowanie zapisanych przez lekarza leków najczęściej takich jak bisfosfoniany, selektywne modulatory receptora estrogenowego (SERMs), denosumab. Niekiedy uzasadnione jest wdrożenie terapii hormonalnej.

Wsparciem w terapii są też ćwiczenia fizyczne, a to często wiąże się także ze zmianą stylu życia. Rekomendowane jest odstawienie używek i zadbanie o zdrową dietę bogatą w składniki odżywcze. 

Osteoporoza – choroba kości i układu szkieletowego

Osteoporoza jest poważną chorobą, która może prowadzić do znacznego pogorszenia jakości życia pacjenta. Dolegliwości ze strony układu szkieletowego  wywołują dyskomfort i wprowadzają szereg ograniczeń. 

Dzięki odpowiedniemu leczeniu, zmianom w stylu życia i profilaktyce, można zmniejszyć ryzyko wystąpienia osteoporozy i kontrolować jej postęp. Ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem w przypadku podejrzenia zaburzeń (związanych np. z gęstością kości) i podjąć odpowiednie kroki, aby wzmocnić je na całe życie. 

Reumatolog – czym się zajmuje?

Reumatologia to dziedzina medycyny zajmująca się diagnostyką i leczeniem chorób układu mięśniowo-szkieletowego oraz tkanki łącznej. Reumatolog to specjalista, który ma za zadanie rozpoznawać zaburzenia na podstawie objawów pacjenta, wywiadu z nim i dodatkowych, zleconych badań. Pomaga pacjentom cierpiącym na różnego rodzaju schorzenia reumatyczne, aby ustabilizować ich stan zdrowia i poprawić jakość życia.

Reumatolog to lekarz specjalizujący się w diagnostyce, leczeniu i opiece nad pacjentami z chorobami układu mięśniowo-szkieletowego oraz tkanki łącznej, które mogą mieć różne przyczyny, objawy i przebieg. Właściwe rozpoznanie, a potem leczenie może przyczynić się do złagodzenia dolegliwości bólowych oraz poprawienia komfortu życia osoby chorej.

Rola reumatologa w diagnostyce i leczeniu chorób

Reumatolog zajmuje się rozpoznawaniem i leczeniem chorób reumatycznych. Jego zadaniem jest przeprowadzenie dokładnej diagnozy na podstawie wywiadu medycznego, badania fizycznego oraz wyników zleconych badań laboratoryjnych i obrazowych. 

Podczas diagnozowania chorób reumatycznych reumatolog może wykorzystywać różne narzędzia i testy, takie jak: 

• badania krwi, 
• badania obrazowe (np. rentgen, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny), 
• badania immunologiczne. 

Te testy pomagają określić rodzaj choroby oraz jej stopień zaawansowania, co jest podstawą do zaplanowania i wdrożenia skutecznego leczenia. 

Leczenie chorób reumatycznych pod nadzorem specjalisty

Po postawieniu diagnozy reumatolog jest odpowiedzialny za opracowanie i wdrożenie planu leczenia, a także monitorowanie jego postępów. Leczenie chorób reumatycznych może być skomplikowane i wieloetapowe, często wymaga współpracy z innymi specjalistami, takimi jak fizjoterapeuci, ortopedzi czy neurologowie. Reumatolog może stosować różne metody leczenia, w tym farmakoterapię (przepisywanie leków), terapie fizyczne, zmiany w diecie, a także leczenie operacyjne w przypadkach, gdy jest to konieczne.

Warto podkreślić, że reumatolog nie tylko leczy objawy chorób, ale także stara się poprawić jakość życia pacjentów. Dlatego ważna jest opieka całego zespołu medycznego, który pracuje nad zaplanowanym leczeniem.

Z jakimi chorobami do reumatologa?

Choroby reumatyczne to szeroka grupa schorzeń, które dotykają narządy ruchu, tkankę łączną oraz układ odpornościowy. Wśród najczęstszych chorób, które są konsultowane u reumatologa zalicza się:

• reumatoidalne zapalenie stawów
• łuszczycowe zapalenie stawów
• osteoporoza
• spondyloartropatie
• choroba zwyrodnieniowa stawów
• reaktywne zapalenie stawów
• Zespół Sjögrena 
• artretyzm,
• osteoartroza,
• stany zapalne kręgosłupa,
• choroba Bechtèrewa,
• lupus rumieniowaty układowy,
• choroba Kawasakiego,
• choroba Gravesa-Basedowa,
• dna moczanowa,
• fibromialgia,
• leukocytoklastyczne zapalenie naczyń skóry.

To tylko niektóre z dolegliwości wymagających konsultacji z reumatologiem. Zazwyczaj trafiają do niego pacjenci ze skierowaniem od lekarza pierwszego kontaktu.

Reumatologa można odwiedzić nie tylko wtedy, gdy występują objawy sugerujące chorobę, ale też w ramach działań profilaktycznych czy ze wskazania internisty. 

Densytometria w Reumatice

Uprzejmie informujemy, że w nowej lokalizacji przy al. Wilanowskiej 333 w Warszawie od poniedziałku do piątku w godz. 8.00-20.00 można wykonać badanie densytometryczne.

Densytometria jest to bezbolesne i bezinwazyjne badanie rentgenowskie wykorzystywane do diagnostyki osteoporozy. Badanie służy do oceny stanu naszych kości poprzez ocenię gęstości mineralnej kości. Najczęściej badanymi kośćmi są kość udowa oraz odcinek lędźwiowy kręgosłupa. Badanie densytometrii dedykowane jest w szczególności kobietom po menopauzie oraz mężczyzną po 60 r.ż., jak również osobom, u których występowały wcześniej złamania osteoporyczne. Badanie densytometrii niezbędne jest do rozpoczęcia terapii przeciwosteoporycznej, jak również zalecane w czasie trwania terapii w celu oceny skuteczności leczenia.

Reumatika – nowa lokalizacja

Drodzy pacjenci, od pierwszego kwietnia zmieniła się lokalizacja Centrum Medycznego Reumatika. Zapraszamy na al. Wilanowską 333 (metro Wilanowska).

Ból pleców w badaniu klinicznym

Bóle pleców, a szczególnie okolicy krzyżowo-lędźwiowej to najczęstsza dolegliwość ludzi dorosłych. Doświadcza ich, jak wskazują badania epidemiologiczne nawet 90% populacji. Wywołane są przede wszystkim przez przyczyny mechaniczne. Do ich występowania przyczyniają się wady postawy, dźwiganie ciężkich przedmiotów, nadwaga, siedzący tryb życia, stres, przebyte urazy. Odczuwany ból jest następstwem napięcia mięśni okołokręgosłupowych.

W naszym ośrodku prowadzone jest krótkoterminowe badanie kliniczne dotyczące ostrego bólu pleców. W badaniu nie mogą uczestniczyć osoby, u których zdiagnozowano zapalne choroby kręgosłupa lub dyskopatię. Zapraszamy do udziału w badaniu szczególnie osoby prowadzące siedzący tryb życia i skarżące się na bóle pleców. Zainteresowane osoby prosimy o kontakt telefoniczny pod nr 22 1881112 lub mailowy: badaniakliniczne@reumatika.pl. W tytule e-maila proszę napisać „bóle pleców” i podać nr telefonu. Lekarz skontaktuje się z Państwem w ciągu kilku dni.

Dermatolog – nowy specjalista w Reumatice

Od 17 marca Reumatika rozpoczyna współprace z nowym specjalistą – dermatologiem dr Manjari Goyal-Stec. Lekarz specjalizuje się w leczeniu łuszczycy skóry lekami biologicznymi, między innymi Adalimumab (Humira, Hyrimoz), Etanercept (Enbrel). Doktor będzie przyjmowała w czwartki. Zapraszamy do rezerwacji wizyt pod nr telefonu 22 100 39 22.

Hematolog – nowy specjalista w Reumatice

Od 02 marca Reumatika rozpoczyna współprace z nowym specjalistą – hematologiem dr n. med. Tomaszem Szpilą. Lekarz będzie przyjmował w środy w godzinach popołudniowych. Zapraszamy do rezerwacji wizyt pod nr telefonu 22 100 39 22 lub za pośrednictwem portalu Znany Lekarz.

Kardiolog – nowy specjalista w Reumatice

Od 28 lutego Reumatika rozpoczyna współpracę z kardiologami dr n. med. Patrycją Ozdowską i dr Blanką Milanowską. W placówce będzie można wykonać echo serca, ekg, holter ekg i ciśnieniowy. Więcej informacji uzyskają Państwo pod nr telefonu 22 100 39 22.

Konsultacje dietetyczne

Od października zapraszamy na konsultacje dietetyczne u doświadczonego dietetyka mgr inż. Katarzyny Jankowiak, absolwentki SGGW i AWF. Zapisy na konsultacje odwywają się pod numerem telefonu 22 100 39 22 i poprzez portal Znany Lekarz.

Reumatolog dziecięcy

Od maja są możliwe konsultacje dzieci ze schorzeniami reumatycznymi u reumatologa dziecięcego dr n. med. Małgorzaty Kwiatkowskiej. Zapraszamy do umawiania wizyt pod nr telefonu 22 100 39 22.

Szczepienie przeciw Covid-19 a choroby reumatologiczne

Stanowisko Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego i konsultanta krajowego w dziedzinie reumatologii dotyczące szczepień przeciwko COVID-19 u pacjentów z autoimmunologicznymi i zapalnymi chorobami reumatycznymi:

W związku z rejestracją i warunkowym dopuszczeniem do obrotu w Unii Europejskiej, a tym samym w Polsce, szczepionek przeciwko COVID-19 i rozpoczęciem w Polsce programu szczepień, Polskie Towarzystwo Reumatologiczne i konsultant krajowy w dziedzinie reumatologii, w oparciu o aktualną dostępną wiedzę medyczną, przedstawiają stanowisko dot. szczepień dla pacjentów z autoimmunologicznymi i zapalnymi chorobami reumatycznymi, w tym leczonych immunosupresyjnie. Wraz z dostępnością nowych danych stanowisko może być modyfikowane w przyszłości.

Aktualnie w ramach Narodowego Programu Szczepień w Polsce dostępna są szczepionki firm Pfizer/BionTech (BNT162b2) oraz Moderna (mRNA-1273). Obie szczepionki zostały przebadane w randomizowanych badaniach klinicznych i wykazują podobny, wysoki stopień skuteczności przeciwko zachorowaniu na COVID-19 (95% i 94,1%, odpowiednio). Obie szczepionki należą do nowej grupy szczepionek mRNA.Są one szczepionkami syntetycznymi, nieżywymi, które nie mogą wywołać choroby wirusowej oraz nie prowadzą do zmian informacji genetycznej, czyli DNA, osoby zaszczepionej.

Szczepionki mRNA mogą być bezpiecznie stosowane u pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi i zapalnymi stawów, a także u pacjentów otrzymujących leki wpływające na układ odpornościowy. Dotychczas nie wykazano niekorzystnego wpływu szczepionek mRNA na przebieg autoimmunologicznych i zapalnych chorób reumatycznych oraz w oparciu o aktualną wiedzę medyczną brak jest teoretycznych podstaw do takich obaw. W przypadku innych martwych szczepionek udowodniono, że są one skuteczne u pacjentów z obniżoną odpornością, w tym stosujących leki biologiczne. Potencjalnie mniejsza skuteczność szczepienia u pacjentów stosujących glikokortykosteroidy lub klasyczne leki modyfikujące przebieg choroby lub leki immunosupresyjne lub leki biologiczne lub inhibitory kinaz janusowych będzie dla pacjenta lepsza niż uniknięcie szczepienia.

Polskie Towarzystwo Reumatologiczne i konsultant krajowy w dziedzinie reumatologii stoją na stanowisku, że Narodowy Program Szczepień powinien dopuszczać możliwość ustalania terminu szczepienia pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi leczonych immunosupresyjnie nie tylko z uwzględnieniem wieku chorych, ale także ich stanu zdrowia i najoptymalniejszego czasu szczepienia pozwalającego uzyskać najlepszy efekt kliniczny.

Polskie Towarzystwo Reumatologiczne i konsultant krajowy w dziedzinie reumatologii zwracają także uwagę, że szczepienie przeciwko COVID-19 personelu medycznego, w tym lekarzy, pielęgniarek i rehabilitantów mających bezpośredni kontakt z pacjentami stanowi istotne działanie ograniczające transmisję infekcji wśród chorych.

W oparciu o aktualną wiedzę medyczną Polskie Towarzystwo Reumatologiczne i konsultant krajowy w dziedzinie reumatologii przedstawiają wstępne zalecenia dot. szczepień przeciwko COVID-19 u pacjentów z autoimmunologicznymi i zapalnymi chorobami reumatycznymi, w tym stosujących leki wpływające na aktywność układu odpornościowego oraz personelu medycznego opiekującego się ww. chorymi:

1. pacjenci z chorobami autoimmunologicznymi i zapalnymi stawów oraz przedstawiciele personelu medycznego opiekującego się ww. chorymi powinni zostać zaszczepieni przeciwko COVID-19, jeśli nie występują ogólne przeciwwskazania,

2. szczepieniem powinny być objęte także osoby, które w przeszłości były zakażone SARS-CoV-2/chorowały na COVID-19,

3. u pacjentów, u których planowane jest szczepienie przeciwko innym chorobom zakaźnym, w tym grypie, zaleca się odstęp pomiędzy szczepieniami wynoszący co najmniej 14 dni,

4. u pacjentów z nowo rozpoznaną chorobą autoimmunologiczną lub zapalną stawów, jeśli ich stan zdrowia na to pozwala, zaleca się szczepienie przed planowanym rozpoczęciem terapii immunosupresyjnej, która potencjalnie może zmniejszyć skuteczność szczepienia,

5. u pacjentów stosujących glikokortykosteroidy lub klasyczne leki modyfikujące lub leki immunosupresyjne lub leki biologiczne lub inhibitory kinaz janusowych szczepienia najlepiej wykonywać, gdy choroba jest w fazie remisji lub niskiej aktywności, jeśli jest to możliwe,

6. szczepienie jest najbardziej skuteczne, gdy stopień immunosupresji jest niski, jednak nie zaleca się zmniejszania dawek stosowanych leków lub wstrzymania terapii, jeśli ryzyko zaostrzenia choroby jest umiarkowane lub wysokie,

7. u pacjentów będących w trakcie terapii i planowanego szczepienia, w przypadku remisji lub niskiej aktywności choroby, doświadczony reumatolog w porozumieniu z pacjentem może podjąć decyzję o stosowaniu najmniejszych skutecznych dawek leków lub krótkim czasowym wstrzymaniu terapii, jeśli w jego opinii może to poprawić skuteczność szczepienia, a ryzyko zaostrzenia choroby jest niskie,

8. w związku z mechanizmem działania rytuksymabu i jego potencjalnym większym wpływem na skuteczność szczepienia, w przypadku stosowania tego leku należy skonsultować się z reumatologiem w sprawie optymalnego terminu szczepienia,

9. każdy pacjent, u którego planowane jest szczepienie lub po zaszczepieniu, w przypadku wątpliwości lub obaw związanych ze swoim stanem zdrowia, powinien się skontaktować z doświadczonym reumatologiem, najlepiej prowadzącym jego leczenie,

10. ostatecznej kwalifikacji do szczepienia, z uwzględnieniem aktualnego stanu zdrowia pacjenta, dokonuje lekarz.

dr Marcin Stajszczyk

Przewodniczący Komisji ds. Polityki
Zdrowotnej i Programów Lekowych
Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego

prof. Marek Brzosko

Prezes
Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego
Konsultant Krajowy w dziedzinie reumatologii

Członkowie ZG PTR:

prof. dr hab. n. med. Marek Brzosko
prof. nadz. dr n. med. Bogdan Batko
prof. dr hab. n. med. Sławomir Jeka
prof. dr hab. n. med. Eugeniusz J. Kucharz
prof. dr hab. n. med. Piotr Leszczyński
dr hab. n. med. Hanna Przepiera-Będzak
prof. nadzw. dr hab. n. med. Marzena Olesińska
prof. dr hab. n. med. Włodzimierz Samborski
dr n. med. Marcin Stajszczyk
prof. dr hab. n. med. Piotr Wiland
prof. nadzw. dr hab. n. med. Zbigniew Żuber

Kapilaroskopia

Od 17 listopada w Reumatice będzie można przeprowadzić kapilaroskopię. Kapilaroskopia to nieinwazyjna metoda diagnozowania problemów z mikrokrążeniem w obrębie skóry i błon śluzowych. Wielokrotne powiększenie uzyskane poprzez wykorzystanie mikroskopu świetlnego umożliwia wczesne zdiagnozowanie zmian w naczyniach. 

Kapilaroskopia jest wykorzystywana do diagnozowania i monitorowania postępów chorób reumatycznych, umożliwia także diagnozę choroby Raynauda, różnych chorób układu krążenia i naczyń obwodowych. Kapilaroskopia jest wykorzystywana także w diagnostyce cukrzycy i jej powikłań.