Fizjoterapia / Metody biostymulacji / Przezskórna Elektroliza Igłowa
Zastosowanie PNE
Przezskórna elektroliza igłowa (PNE) to metoda leczenia polegająca na użyciu igły i stymulacji elektrycznej w celu ukierunkowania i leczenia urazów i schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego, w tym tendinopatii (chorób ścięgien), naderwań mięśni i urazów więzadłowych. Może być również stosowana w leczeniu przewlekłego bólu i chronicznych stanów zapalnych.
Na czym polega zabieg ?
Podczas przezskórnej elektrolizy igłowej do dotkniętej zmianami tkanki, takiej jak ścięgno lub mięsień, wprowadza się cienką igłę pod kontrolą USG. Następnie przez igłę podawany jest prąd galwaniczny o określonych parametrach, który powoduje reakcję w tkance. Ta reakcja stymuluje proces gojenia i sprzyja właściwej przebudowie tkanki.
Pacjenci mogą odczuwać pewien dyskomfort podczas zabiegu, ale na ogół jest on dobrze tolerowany. Po zabiegu pacjenci mogą odczuwać niewielką bolesność i obrzęk leczonego obszaru, jednak zwykle ustępują one w ciągu 1-2 dni, a pacjenci wkrótce wracają do swoich normalnych zajęć.
Jakie efekty biologiczne wywołuje?
Mechaniczna stymulacja igłą wraz ze stymulacją prądem galwanicznym zwiększa ekspresję białek przeciwzapalnych, czynników naczyniotwórczych oraz genów odpowiedzialnych za przebudowę włókien kolagenowych. Terapia zmniejsza także stężenie mediatorów zapalnych. Stymulacja prócz wpływu lokalnego na tkankę wywołuje także wewnętrzne mechanizmy modulacji bólu, powodując obniżenie dolegliwości bólowych.
Wysoka precyzja zabiegów
Do zabiegu wykorzystuje się cienkie, pełne igły, których umieszczenie w tkance powoduje znikome lub w pełni tolerowalne odczucia. Igła wprowadzana jest pod kontrolą obrazową USG, dzięki czemu oddziaływanie zabiegu umiejscowione jest bezpośrednio w miejscu wykazującym oznaki zwyrodnieniowe. Dzięki kontroli USG unika się także naruszenia struktur wrażliwych, takich jak nerwy obwodowe, czy naczynia krwionośne.
Wskazania do terapii fWSWT
Podstawowym zastosowaniem PNE są przewlekłe choroby ścięgien - tendinopatie oraz ich zmiany zwyrodnieniowe (tendinoza).
Najczęstsze problemy
- ścięgno Achillesa
- więzadło rzepki (tzw. „kolano skoczka”),
- pasmo biodrowo-piszczelowe (tzw. „kolano biegacza”)
- ścięgna mięśni pośladkowych (tzw. „zespół bólowy krętarza większego”)
- ścięgien mięśni stożka rotatorów stawu ramiennego (tzw. „bolesny bark”),
- ścięgna prostowników nadgarstka (tzw. „łokieć tenisisty”)
- ścięgien zginaczy nadgarstka (tzw. „łokieć golfisty”)