Najczęstsza choroba układu ruchu
Rozwija się w wyniku zaburzenia jakości i ilości chrząstki stawowej.
Choroba zwyrodnieniowa stawów to najczęstsza przewlekła choroba układu mięśniowo-stawowego. Powstawanie zmian zwyrodnieniowych to naturalny proces starzenia się organizmu i chrząstek pokrywających powierzchnie stawowe kości. Choroba ta może zaatakować każdy staw, jednak najczęściej dotyka stawów kolanowych, biodrowych, stawów kręgosłupa oraz stawów palców u rąk.
Objawy choroby zwyrodnieniowej stwierdza się u 30% ludzi w wieku między 45 a 60 rokiem życia i u ponad 80% ludzi po 60 roku życia. Na rozwój choroby mają wpływ zarówno czynniki genetyczne, jak i czynniki biomechaniczne, w wyniku których uszkodzeniu ulega chrząstka i podchrzęstna warstwa kości.
Szybszego rozwoju choroby zwyrodnieniowej mogą się spodziewać osoby otyłe, ze skrzywieniem kręgosłupa, płaskostopiem, sportowcy i niektóre grupy zawodowe (np. stomatolodzy). U niektórych osób rozwój zmian jest przyspieszony wskutek nadmiernych przeciążeń działających na stawy.
Objawy choroby
Początkowo przebieg choroby jest powolny, a ból występuje tylko podczas ruchu. W kolejnych etapach rozwoju choroby pacjent odczuwa tępy, stały ból, któremu towarzyszy sztywność podczas spoczynku. Wyraźne nasilenie się zmian prowadzi do powstania lokalnych, bolesnych odczynów zapalnych w stawach i otaczających je tkankach.
W wykonanych zdjęciach radiologicznych chorych stawów występuje m.in. przewężenie szpar stawowych oraz wyrośla kostne (osteofity).
Leczenie choroby zwyrodnieniowej stawów
Powinno obejmować zarówno fizykoterapię jak i leczenie farmakologiczne.
Celem leczenia jest:
• zmniejszenie lub ustąpienie bólu, sztywności, obrzęku,
• poprawienie sprawności w zajętych chorobą stawach,
• poprawa jakości życia,
• zahamowanie postępu choroby i zapobieżenie niepełnosprawności.